Perspectief in tijden van Corona.

Ik heb de afgelopen dagen vaak het gevoel gehad dat de coronacrisis als een storm door onze samenleving raast. Een storm die zekerheden doet wankelen maar ook heel wat stof wegblaast. En als er stof wordt weggeblazen kan je dingen helderder zien.

Het is onmiskenbaar duidelijk geworden wie onze first line of defense is deze dagen. Het zijn verplegers, dokters, leerkrachten, zorgpersoneel, welzijnswerkers, vrijwilligers, winkelbediendes, chauffeurs, en ik vergeet er sowieso heel wat. Zij nemen vandaag de risico’s, zij werken overuren, zij zijn van cruciaal belang. Sectoren die de afgelopen jaren vooral het nieuws haalden omdat er op werd bespaard (de zorg). Sectoren waarvan het nut door velen in vraag werd gesteld (het sociaal werk en middenveld). Sectoren waar verveeld over werd gezucht als ze gingen staken voor betere werkomstandigheden en lonen (winkelpersoneel en chauffeurs). Sectoren die werden bestempeld als te zacht en minder ‘nuttig’ en waar wat euro’s te rapen vielen om de begroting op orde te krijgen. De storm heeft dat beeld alvast krachtig weggeblazen. Ze zijn broodnodig, onze eerste verdedigingslijn en de ruggengraat van onze samenleving. Laat niemand daar nog ooit over twijfelen.

Pijnlijk duidelijk wordt hoe de meest kwetsbaren dubbel gestraft worden. Voor ieder van ons zijn deze lockdowndagen een uitdaging. Maar hoe je je kinderen moet bezighouden, wat je elke avond moet koken en wat dit wil zeggen voor je relatie zijn luxevragen. Wat wil een lockdown zeggen voor mensen die in een klein huurappartement wonen met vochtige muren en geen terras of tuintje? Die amper rondkomen en zien dat in de supermarkt alle witte producten zijn opgekocht en enkele duurdere producten zijn overgebleven? Of zelfs rekenen op voedselpakketten die nu wegvallen? Die in een relatie met een gewelddadige partner zitten, of gewelddadige ouders hebben? Leerlingen die thuis geen laptops of internet hebben? Mensen die psychisch in de knoop zitten en hulp nodig hebben? Als we als samenleving niemand willen achterlaten, ook na deze crisis, gaan we al deze mensen eindelijk ook de nodige ondersteuning geven die ze verdienen. We leave no (wo)man behind.

Ontzettend mooi en duidelijk wordt ook de ongelofelijke kracht, solidariteit en warmte van ons als samenleving. Jongens toch. Het applaus dat elke keer opnieuw om 20u klinkt. Het geniale idee van de teddybeertjeszoektocht (nee, ik heb geen kinderen, ja ik speel dat ook als ik ga wandelen). Alle vrijwilligers die mondmaskers zijn beginnen maken en rondbrengen. Of ze het nu aan een naaimachine of met 3D printers deden : helden. Kleine bedrijven die hun productie hebben omgetoverd om ontsmettingsmiddelen te maken. Taxichauffeurs die gratis zorgpersoneel willen vervoeren. Gebedshuizen die hun ruimtes vrijmaken voor de zorgsector. Videocafétjes om vrienden die eenzaam zijn een hart onder de riem te steken. Vrijwilligers die gaan helpen om inkopen te gaan doen of gesprekken te voeren met mensen die ze niet kennen maar wel willen helpen. De solidariteit en spelletjes op sociale media. Ik heb zoveel verschillende initiatieven gezien dat ik ze hier gewoon niet allemaal opgesomd krijgt maar allemaal bewijzen ze het onmiskenbaar : JA, de meeste mensen deugen. En ja, we delen zoveel meer dan we denken.

We zitten nog volop in de storm. Er komen nog heftige en pijnlijke dagen, zowel voor de zorg als voor de economie. Maar erna begint wat mij betreft een volgende strijd. Een politieke strijd van ideëen. Over wat deze crisis ons leert en hoe we onze samenleving vorm gaan geven. Business as usual is wat mij betreft niet meer aan de orde. Voor de helden en heldinnen die de ruggengraat van onze samenleving vormen. Voor zij die nu het meest kwetsbaar zijn. Want ja, de meeste mensen deugen.

Be safe en draag zorg voor elkaar.

Liefde.