Beste minister Muyters, uw vrijblijvend beleid rond discriminatie is schuldig verzuim.

Na een zoveelste onderzoek dat structurele discriminatie blootlegt, is uw vrijblijvend beleid schuldig verzuim.

Meneer de Minister,

U kent mijn mening over het Vlaams beleid rond discriminatie op de arbeidsmarkt. Het is één grote stand-stil, we blijven achteruit gaan, op alle vlakken van discriminatie.

Enkele recente cijfers (UNIA):

1. 48% meer dossiers inzake discriminatie dan in 2015

2. Meer dossiers rond ‘raciale’ criteria dan in 2015

3. Meer dossiers rond discriminatiecriteria handicap

4. Meer dossiers rond discriminatie op basis van geloof of levensbeschouwing

5. Meer dan een verdubbeling van het aantal dossiers (+126%) van leeftijdsgerelateerde discriminatie

Al jaren staan alle barometers betreffende discriminatie in het rood. Al jaren roept u dat ook voor u de maat vol is en dat discriminatie op de arbeidsmarkt moet en zal stoppen. Al jaren blijft het beleid stilstaan en gebeurt er nagenoeg niets. Enkel in de dienstenchequesector worden er stappen vooruit gezet.

We zijn nu opnieuw een jaar verder. Mijn voorstellen en pleidooien voor een krachtdadig handhavingsbeleid vallen keer op keer in dovemansoren. Ik herhaal mijn oproep daarom vandaag opnieuw. Maak werk van die praktijktesten. We kunnen hier niet langer meer mee wachten.

Geen enkele wet wordt zo vaak ongestraft met de voeten getreden als de discriminatiewetgeving. U blijft inzetten op zelfregulering en sensibilisering. Dat is goed, maar dit blijft een maat voor niets zonder praktijktesten, in casu mystery callings, als sluitstuk. Vergelijk het met snelheidscamera’s. Je kan autobestuurders zoveel vragen als je wilt om zich aan de snelheidsgrenzen te houden, zonder die camera’s en boetes krijg je er geen vat op en zal een groot deel zich nooit aan die snelheid houden.

Bovendien heeft de Vlaamse regering de bevoegdheid om praktijktesten te organiseren als ze hier een wettelijk kader voor ontwikkelt. Dat dit niet gebeurt is een kwestie van niet willen, niet van niet kunnen. De maneuvers van de Vlaamse regering om dit probleem te laten aanslepen zijn ronduit beschamend.

Bovendien zijn praktijktesten de enige manier om discriminatie zwart-op-wit vast te stellen. De stijging van het aantal dossiers bij Unia, zijn een duidelijke barometer, maar ze tonen niet zwart op wit discriminatie aan, wel dat er meer melding van wordt gemaakt. Praktijktesten zorgen wel voor onbetwistbare cijfers. Ze vormen het ultieme middel om vast te stellen of iemand de wet overtreedt.

Eigenlijk is het allemaal niet zo moeilijk hoor. Voor mij is de oplossing heel simpel: wie discrimineert, begeeft zich buiten de wet, en wie dat hardnekkig blijft doen, moet hiervoor worden gesanctioneerd.

Keer op keer wordt mij op het hart gedrukt om vertrouwen te hebben. Ook een beleid zonder een objectief meetinstrument en zonder een sanctioneringsluik zal zijn vruchten tonen. Keer op keer word ik geconfronteerd met signalen en cijfers die geen verbetering tonen.

Voor mij is het duidelijk. Het beleid inzak de aanpak van arbeidsdiscriminatie in Vlaanderen faalt. Mensen met een handicap worden geweigerd, oudere werknemers met een perfect cv mogen niet op gesprek omdat ze te oud zijn en de situatie van migranten is nergens zo slecht als hier. Armoede, werkloosheid, racisme en discriminatie ontnemen hen perspectieven en kansen. Dat is hét echte probleem vandaag mijnheer de minister. En uw verantwoordelijk als Vlaams minister van Werk vandaag is groot. Want zolang we die problemen niet aanpakken, komen we geen stap verder.

Discriminatie is een structureel probleem. Het is mijn overtuiging dat het een kwestie van politieke wil is om discriminatie doelgericht aan te pakken, en om bijkomende instrumenten te creëren. Ik vind het bijzonder jammer hier zeer weinig over terug te vinden in uw beleidsbrief.