Het WK in Qatar en de grenzen van onze collectieve hypocrisie.

Volgens Vlaams minister van Sport horen sport en politiek niet samen. Hij ziet dit WK in Qatar als een les die hem gelijk geeft. Ik ben het daar volmondig mee oneens.

Net door dit WK te politiseren voel je het ongemak door de maatschappij gieren. We botsen collectief op de grenzen van onze hypocrisie. En dit kan, als we het juist aanpakken, een spiegel en een keerpunt zijn.

Het WK had nooit mogen doorgaan in Qatar. De toewijzing is bedenkelijk en corrupt verlopen. De bouw van stadions ging gepaard met erbarmelijke werkomstandigheden en zelfs overlijdens. Klimatologisch is het onzinnig. Sportief is het onzinnig. En de waarden rond individuele vrijheden staan in het gas(t)land haaks op de waarden die we in het Westen hoog zouden moeten (!) dragen.

Vandaag zie ik NVA ministers allemaal hard uithalen naar het WK en voetballers. Niet omdat mensenrechten heilig zijn, wel omdat de Belgische Rode Duivels altijd al moeilijk verteerbaar waren voor hen. Ze zijn hypocriet.

Hypocriet omdat in 2015 de VlaReg zelf nog op handelsmissie ging naar Qatar. En toenmalig minister president zelf nog in het parlement verklaarde dat hij hoopte dat de Vlaamse knowhow zou gebruikt worden/aangewend worden op het WK in Qatar. Voor geld danst de beer, of leeuw in dit geval. De problemen met mensenrechten waren er toen ook al, dus bespaar me de zogezegde verontwaardiging van Francken, Demir en Weyts.

Vandaag zie ik Vlaams Belangers Rode Duivels uitlachen omdat ze geen regenboogband dragen. Dat is hypocriet omdat net zij de partij zijn die de homofobe uitspraken opstapelen. Omdat zij nauwe banden hebben met bedenkelijke regimes die mensenrechten met de voeten treden zoals Rusland en Syrië. Voor hen gaat dit niet over mensenrechten. Voor hen gaat dit over anti-België en islamofobie.

Het is hypocriet omdat iedereen nu naar voetballers kijkt. Ja, het had moedig geweest als ze die regenboogband hadden gedragen. Maar het had juister geweest als vanaf 2010, bij de toewijzing, dit debat ten volle had gewoed en men dit debat had geboycot. De voetbalbonden, de journalisten, de politiek. Een duidelijke lijn te trekken. Maar dat is toen niet gebeurd.

Maar ook heel wat Europese regeringen, waaronder onze Belgische, botsen op hun grenzen. Ze gaan toch naar het WK omdat Qatar een belangrijke partner is. Op het vlak van gastopleveringen, op het vlak van hulp bij evacuatie van Belgen tijdens de machtsovername van de Taliban in Afghanistan. Voor geld en politieke pragmatiek wijken de mensenrechten.

En dan zijn er nog heel wat mensen die de kritiek nu wegwuiven omdat ze fier zijn dat het WK doorgaat in de Arabische wereld. Maar mensenrechten zijn niet selectief. Ze worden vandaag geschonden, op heel wat plekken in de wereld. In China bij de Oeigoeren, in Palestina door Israel, in Qatar, in India, … . Je staat aan de kant van mensenrechten, of je staat het niet.

Dus ja, we botsen collectief op de grenzen van onze hypocrisie.

De kracht van sport is ontmoeting, samen winnen en verliezen. Sportiviteit en FairPlay. In het verleden heeft sport een enorme maatschappelijke impact gehad. Mee het debat in de maatschappij gevoerd en bakens verlegd.

De kracht van politiek is elkaars mening ontdekken/leren kennen. Debatteren en diezelfde bakens proberen te verleggen.

Maar als we blijven onder onze eigen lat gaan op het vlak van mensenrechten, als we afhankelijk blijven van bedenkelijk regimes, dan blijven we kwetsbaar. Dan ondergraven we onze eigen manier van leven en dan zal het vroeger of later als een boemerang terug in ons gezicht kaatsen. Daar is dit WK het ultieme bewijs van.

Laten we ervoor zorgen dat dit soort WK’s van schaamte nooit meer mogelijk is. Laat dit een keerpunt zijn.

We zijn tot veel meer in staat. Voor iedereen die niet zichzelf kan zijn. Voor iedereen die wordt onderdrukt. Voor iedereen die wordt uitgebuit en gediscrimineerd.

One love.