De Vlaamse feestdag.

Vandaag is het 11 juli, de Vlaamse feestdag. Een dag die voor sommigen een speciale betekenis heeft en waar ze fier en trots naar aftellen, een dag die voor anderen in het beste geval een extra dagje verlof is en in het slechtste geval niet meer dan de dag na 10 juli.

Al 33 jaar ben ik Vlaming, al is het voor mij misschien vooral een geografische kwestie. Op mijn pas staat Belg en ik voel me eerst en vooral Antwerpenaar. Maar ik heb altijd mensen in mijn omgeving gehad voor wie deze dag meer was, en daar heb ik altijd respect voor gehad. Want dat is wat je doet met mensen hun feestdagen, je laat ze in hun waarde.

Als dit een dag is om stil te staan bij wat Vlaanderen is en wat het zou kunnen zijn, laat me dat net even doen vandaag, mijn 11 juli bedenkingen.

Vlaanderen is anno 2017 de bakermat van gouden Nafi, Big Rom, slimste mens Adil en hiphop-ster Coely. Deze vier zijn de eerste die spontaan in me opkomen maar ik kan Gouden Gidsen vullen met Vlamingen wiens wortels ver reiken, die dag in en dag uit grenzen verleggen en gedroomde ambassadeurs zijn voor dit lapje grond. En toch is Vlaanderen ook die plek waar als ze niet waren doorgebroken in hun domeinen, net zoals vele anderen, systematisch zouden geconfronteerd worden met discriminatie op pakweg de arbeidsmarkt (of ze nu hogere studies hebben gedaan of niet), of de huurmarkt (of ze een job hebben of niet). Ministers uit de regering hopen in het beste geval via een mentaliteitswijziging en wat maatregelen in de marge op miraculeuze oplossingen of vinden het in het slechtste geval allemaal maar relatief en beginnen over ‘omgekeerd racisme’. Vandaag is er geen structurele aanpak om die muur van discriminatie waar veel Vlamingen op vastlopen af te breken, en dat is niet het Vlaanderen waar ik in geloof.

Vlaanderen is anno 2017 de plek waar heel wat mensen dag in dag uit bewijzen dat duurzaamheid en creativiteit de wissel op de toekomst zijn. Dat je via lokale boeren burgers aan gezond en logisch geprijsd voedsel kan helpen (Buurderij), dat je op een ecologische manier je huis kan voorzien van stroom en energie (EcoPower), dat je als burger meer kan dan enkel roepen vanop de zijlijn maar zelf ook politiek en overheid kan uitdagen om zorg te dragen voor onze levenskwaliteit en leefomgeving (Ringland en de Klimaatzaak). Ook dit zijn de vier meest voor de hand liggende voorbeelden terwijl er zoveel leeft bij zoveel mensen, van lokale bottom-up initiatieven tot grotere bedrijven die het licht hebben gezien. Maar toch is Vlaanderen ook de plek waar de simpele opdracht om onze waardevolle bossen te beschermen regeringscrisissen veroorzaakt. De plek waar de simpele opdracht om de extreem -vervuilende niet afbreekbare plastic zakken te verbieden onmogelijk blijkt. De plek waar het openbaar vervoer nog steeds niet het meest handige en waardevolle alternatief is voor koning (bedrijfs)auto met al dan niet gesjoemelde roetfilter. Dat is niet het Vlaanderen waar ik in geloof.

Het Vlaanderen waar ik in geloof is er eentje waar actief pluralisme niet beperkt blijft tot theorie maar wel dagdagelijks uitgestraald wordt. Een vrouw met hoofddoek achter een loket of een sikh-man als agent zijn daar de meest normale zaken. Het Vlaanderen waar ik in geloof is er eentje waar de enige wachtrijen diegene zijn op een hete zomerdag aan een ijsjeskraam. Mensen hoeven niet te wachten op hulp als ze bejaard zijn, als ze familieleden met een functiebeperking hebben of net die extra zorg nodig hebben. Het Vlaanderen waar ik in geloof is een plek die zich niet neerlegt bij kinderarmoede, of alle vormen van armoede, het los in de ogen kijkt en als topprioriteit gaat tackelen. Want een rijke regio als de onze moet allergisch zijn aan kinderarmoede.

Het Vlaanderen waar ik in geloof bestaat vandaag, dagdagelijks zie ik het in mijn omgeving, mensen die bottom-up het beste van zichzelf geven in alle domeinen (en nog zo veel meer) die ik net heb opgesomd. Daar ben ik vandaag dan wel trots op. Zij zijn de toekomst van Vlaanderen, daar wil ik werk van maken.